De opperdokter
Array
De Emaildokter, al meer dan 25 jaar huisarts en nog steeds bevlogen. Slechts een dag na het geweldige jubileumfeest waar ik samen met Robert Mol het glas mocht heffen met vele oude bekenden. Ook onze andere huisdokter was present en beloofde ook de komende maanden losjes vanuit de heup te schieten op het zorgbeleid van Nederland. Vandaag is het de beurt aan Robert. Robert snapt het belang van goede communicatie en toont zich een prima manager op de huisartsenpost. Geniet van zijn ervaringen als de opperdokter………
DE OPPERDOKTER
Uit de verhalen van vroeger over indianen begreep ik dat ze altijd een opperhoofd hadden. Deze man straalde wijsheid, gezag en rust uit. En vaak rookte hij een pijp.
Op de huisartsenposten zie ik dat de opperdokter gaat ontstaan. Feitelijk zorgt deze voor alles wat het indianenopperhoofd ook deed. Zijn werk en uitstraling geven een rust, die de posten eigenlijk nooit gekend hebben. Uiteraard doe ik dit werk ook. Heel leuk en erg fascinerend, daar je gedurende een uurtje of zeven alleen maar werkt als een verkeersleider. De werkrust is niet te beschrijven. Zelfs met acht druk bezette telefoonlijnen is er geen zucht of overspannenheid te bekennen in een drukke assistentenruimte. Daarbij ook wel komisch als er een dame of drie in de rij staan om je met vragen te bestoken. Met name de dokters die de consulten doen zijn meer dan blij met de opperdokter. Geen gezeur meer aan hun hoofd, geen onnodige recepten meer tekenen van mensen die deze makkelijk bij hun huisarts hadden kunnen bestellen, en geen gedoe meer met het lange overleggen met GGZ-artsen. Ik hoop dat deze nieuwe opperdokter snel een begrip wordt op alle posten. Het betekent iets meer diensten, maar het vak krijgt er weer een dimensie bij. En dat is absoluut geen slechte!
Twee maal achter elkaar heb ik gezondigd. Het betrof de regel dat wij als huisartsen een patiënt niet zelf naar een ziekenhuis mogen brengen. Dit zijn regels opgelegd door mensen, die er te veel van uitgaan, dat er soms iets fout kan gaan. Helaas gaan ze er niet van uit, dat er vaak iets goed gaat. Zo ook met de 10 dagen oude baby. De kinderarts dacht aan een sepsis (bloedvergiftiging) en zei mij door de telefoon: “snel hierheen komen met die kleine”. Ambulancedienst was overbezet. Minimaal 30 minuten aanrijdtijd om 6 uur in de ochtend. Op zo’n moment is het dus gaan met pa met baby op zijn schouder. En dan de gevleugelde woorden uitsprekend: “maar hoe kom ik dan weer thuis?” Mensen blijven zich zelf het belangrijkst vinden!
Een week later was het een krasse 90-jarige vrouw, behoorlijk happend naar adem. Haar medicatie braakte ze uit en zoonlief vertrouwde het niet. Matige zuurstofverzadiging in het bloed, en na toedienen van zuurstof weer een goudhaantje. De chauffeur zei het al zelf: “kom op joh, we nemen haar gewoon mee!” Binnen no time waren we met mevrouw op de spoedeisende hulp waar diverse aardige verpleegkundigen het leuk vonden om deze keer eens een vlotte huisarts te ontmoeten in plaats van de gebruikelijke mannen in geel-blauwe pakken en dikke, niet echt sexy zwarte laarzen aan. Gewoon eens een keertje doen. Ook weer een nieuwe dimensie aan ons vak gevend. En ook wederom geen slechte!
Tenslotte blijft ook in ons Nederland het geloof een groot goed. Na de schouw van een man van boven de 90 jaar, zei een van de dochters: “Je hebt maar 1 vader!” De volgens mij veel te vroeg aanwezige begrafenisondernemer, om 5 uur ’s ochtends in driedelig grijs met stropdas, zei het hiermee niet eens te zijn. “Gelukkig is er nog een andere vader.” Hierna was het zo mooi stil, dat de goede man hopelijk beseft heeft nooit meer een dergelijk opmerking pal na de dood van een geliefde te maken.
Emaildokter
