Chirurg René Strobel met pensioen: ‘Ik houd niet van een saai leven’
ArrayEen slinger en een paar ballonnen laten zien dat er iets aan de hand is. Op zijn bureau liggen een paar cadeautjes; een zakje snoep, een doosje bonbons, een paar kaarten. Het is de prelude op het naderende afscheid van chirurg René Strobel. Hij heeft zojuist de laatste patiënt van die dag op de OK-lijst gezet. “Het is een onrealistisch gevoel. Ik heb nog zoveel energie en voel me zo betrokken.”
Vanuit de coulissen
Op 5 november gaat voor de 66 jarige Strobel zijn pensionering formeel in. Maar hij verdwijnt niet achter de geraniums. “Ik houd niet van een saai leven. De hele dag in het spreekwoordelijke volkstuintje is niets voor mij.” En dus blijft René Strobel vanuit de coulissen toch een beetje betrokken bij zijn ziekenhuis, zijn collega’s en zijn patiënten.
“In de eerste coronagolf heb ik bijstand verleend op de COVID afdeling. Een heel andere dynamiek dan de chirurgie omdat ik als arts in die periode vooral beschouwend werkte, terwijl een chirurg per definitie een doener is. Als beschouwend arts verdiep je op een andere manier in de patiënt en diens ziekte en wat dit betekent. Het was ook confronterend omdat in die tijd de dood nadrukkelijk over mijn schouder meekeek. Dat was voor mij een ongekende ervaring. Het klinkt wat vreemd, maar ik vond het ook een mooie ervaring.”
Verschil maken
Spijt van zijn keuze voor de chirurgie heeft Strobel overigens nooit gehad. “Als chirurg kun je direct ingrijpen door een operatie en op die manier iets repareren. In veel gevallen zijn de contacten met de patiënt wat vluchtiger te noemen dan bij andere specialismen, ze zijn niet minder intensief. Jouw ingrijpen als chirurg kan hét verschil maken in het leven van de patiënt.”
Zijn basisopleiding volgde René Strobel in Groningen. In Groningen én Zwolle volgde hij zijn specialisatie chirurgie. In een Tanzaniaans ziekenhuis deed hij ervaring op als tropenarts en zag de verwoestende werking van cholera en de nieuwe ziekte AIDS. Terug in Nederland ging hij als chirurg aan de slag in het ziekenhuis van Velp. In 2002 kwam de in Bloemendaal geboren Strobel naar het Brabantse Oss en Veghel. “Hoewel ik voornamelijk in Oss werkte heb ik beide ziekenhuizen altijd erg gemoedelijk gevonden. Die gemoedelijkheid is niet verdwenen toen de twee ziekenhuizen hier in Uden een eenheid werden. De integratie is in mijn beleving probleemloos verlopen en dat kenmerkt het karakter van Bernhoven. De verhuizing naar Uden is een enorme kwaliteitssprong voorwaarts geweest.
Samen
Wat ik sterk vind is de eenheid die we met zijn allen hebben. Dat heb ik gevoeld in de coronaperiode, maar ik zie het bijvoorbeeld ook in het team op de operatiekamer. Iedereen staat pal voor die ene patiënt vanuit een ieders eigen rol en verantwoordelijkheid. Samen is wel een sterke waarde in Bernhoven.”
In de loop der jaren bekwaamde Strobel zich met name in de colorectale chirurgie, dus alles wat met het darmstelsel te maken heeft. “Endeldarmproblematiek is een heel gevoelig thema voor mensen. Het brengt hen in verlegenheid, het roept schaamte op. Juist voor deze mensen iets kunnen betekenen in hun kwetsbaarheid heb ik als enorme uitdaging en motivatie gezien.” Aan die intensieve betrokkenheid komt een einde. Op verzoek van de collega’s komt René terug wanneer zijn collega’s dat nodig vinden. “Door de coronapandemie is de wachtlijst helaas toegenomen. Door op drukke momenten bij te springen, kan ik nog af en toe helpen om een inhaalslag te maken.”
Thuis
Wel ontstaat er in zijn agenda meer ruimte voor zijn grote liefhebberij paardrijden. Dat doet Strobel al sinds zijn middelbare schooltijd. Hij kluste toen bij om zijn rijlessen te betalen. “Ik ga nu een echt boerenleven krijgen. De paarden verzorgen, de stallen schoonmaken!” Een leven dat helemaal past bij de chirurg uit Bloemendaal die inmiddels een echte Brabander geworden is. “De gemoedelijkheid van het Brabantse leven kan ik niet missen. Brabant is echt mijn thuis geworden.”
Bron: Bernhoven
