Zijn huilende therapeuten wenselijk?
ArrayDe doos met tissues staat niet alleen klaar voor de cliënt. Soms krijgt de psycholoog het zelf ook te kwaad en laat zijn of haar tranen de vrije loop. Maar is een huilende therapeut wel wenselijk in de context van een behandeling? Deze vraag stellen Catelijne ’t Lam (gz-psycholoog in opleiding) en Ad Vingerhoets (hoogleraar gezondheidspsychologie aan Tilburg University) in het nieuwe nummer van De Psycholoog, het vaktijdschrift van het Nederlands Instituut van Psychologen (NIP). Zij bespreken de resultaten van een onderzoek onder 819 Nederlandse therapeuten. Hoe gaan zij om met ontroering en tranen in therapie, zowel van zichzelf als van de cliënt? Het blijkt onder meer dat niet huilen af te raden is: ‘Uit onderzoek blijkt dat het inhouden van emoties de interactie met anderen aanzienlijk kan bemoeilijken’, aldus de auteurs.
Ook in het juli-augustusnummer van De Psycholoog:
Gezamenlijk spreekuur huisarts en klinisch psycholoog
Klinisch psychologe en psychotherapeute Carolien de Lenne deed mee aan een uniek project in Nederland: een gezamenlijk spreekuur van een huisarts en een klinisch psycholoog, waarin beiden vanuit hun eigen expertise luisteren naar de klacht van de patiënt en hun eigen interventies doen. Een dergelijk gezamenlijk spreekuur zonder voorselectie heeft nooit eerder plaatsgevonden. In een forumbijdrage deelt Lenne haar (positieve) ervaringen. ‘Bij een goede samenwerking zal er ook een hele last van de schouders van de huisarts vallen..’