
I used to dance
ArrayFemke Kramer leeft met de zeldzame auto-immuunziekte Lupus. Haar immuunsysteem weet niet meer wat goede en slechte cellen zijn. Ze is theater en film maker en door haar enorme verbeeldingskracht en fantasie weet ze om te gaan met de ziekte. De film I used to dance laat zien hoe zij dat doet.
Vol ironie zoekt ze haar eigen weg. Daarbij alles inzettend wat ze voor handen heeft. Opstandig, soms grappig. Cynisch als het moet. Gewoon precies zoals het is. De korte documentaire ‘I used to dance’ is daarmee zowel een confrontatie als een inspiratiebron die oproept tot dialoog.
De geraffineerd vervlochten audio lagen, die je als kijker ervaart als de drager van de film samen met de wonderlijke onlogica in haar omgaan met de ziekte, maken deze documentaire onderscheidend. Je moet als kijker steeds alert blijven en wordt gedwongen zelf na te denken. Je kan niet mee in een afstandelijk medelijden dat laat zien dat ziekte in deze maatschappij als het ware not done is.
hey pretty girl what you got to say?
who’s fucking life is it anyway?
In de meeste [medische] documentaires komt de vraag hoe mensen emotioneel overleven niet aan bod. Er is zoveel meer te zeggen over het leven met een [progressieve] ziekte dan alleen de opsomming van het feitelijke medische proces. Het is niet alleen pillen slikken, naar de dokter gaan en de rest van je leven zo goed mogelijk proberen te lijden. De documentaire “I used to dance” geeft hiermee tegelijk commentaar op hoe de maatschappij met ziekte omgaat.
Met dit project willen we het volgende bereiken:
1. inspiratie/creatie: anderen triggeren anders te kijken naar de dingen die het leven geeft.
2. verdieping/debat: de algemene dialoog rondom het thema opgang brengen. Betrokkenen met elkaar en met zichzelf in gesprek brengen.
3. participatie/betrokkenheid: zieken met elkaar en met niet zieken in contact brengen en zo de cohesie bevorderen in deze samenleving.
4. informatie/educatie: De ziekte bij een breder publiek onder de aandacht brengen.