IVF-kliniek Geertgen moet € 1 miljoen zorggeld blijven verspillen na uitspraak RvS
Array
Vruchtbaarheidskliniek Geertgen mag van de Raad van State één specifieke handeling in het traject van IVF-behandelingen bij onvruchtbare vrouwen niet zelf uitvoeren. Het gaat om het daadwerkelijk bij elkaar brengen van de eicel en zaadcellen. Dit gebeurt nu via een omweg in een ander laboratorium. Dat kost € 1.000,- per behandeling aan koeriers- en laboratoriumkosten. Geertgen was in hoger beroep gaan bij de RVS tegen een eerder negatief oordeel van het ministerie van Volksgezondheid om voor elkaar te krijgen dat de kliniek deze stap in de IVF-behandeling wel mag uitvoeren.
“We worden gedwongen om jaarlijks € 1 miljoen zorggeld over de balk te gooien. Geld dat door de zorgverzekeraar wordt betaald en dus ten koste gaat van andere medische zorg”, licht algemeen directeur en gynaecoloog dr. Henk Ruis de negatieve uitspraak van de Raad van State toe.
“In een tijd dat minister Schippers iedereen oproept om met oplossingen te komen om de zorg betaalbaar te houden, moeten wij kostbaar geld verspillen aan koeriersdiensten en een buitenlands laboratorium, terwijl wij helemaal zijn toegerust om die handeling hier te verrichten. We gaan het vonnis nauwgezet bestuderen en kijken of we nog een opening vinden om alsnog de benodigde vergunning te krijgen.”
Drastisch gevolg kinderloos stel
Geertgen, opgericht in 1998 behoort met ongeveer 1.000 IVF-behandelingen tot de grootste vruchtbaarheidsklinieken in ons land. De uitspraak van RVS heeft drastische gevolgen voor stellen bij wie de vrouw onvruchtbaar is. Ruis: “Als de man onvruchtbaar is, zijn er andere spermabanken in ons land om de kinderwens te vervullen. Maar als de vrouw onvruchtbaar is, is het haast onmogelijk om aan een eicel te komen. Daarom hebben wij een eiceldonatieprogramma gestart om deze kansloze stellen toch te helpen hun droom te verwezenlijken. Per jaar gaat om zo’n 1.500 stellen.”
“We kunnen de hele vruchtbaarheidsbehandeling in onze eigen kliniek uitvoeren. Maar door het ontbreken van de vergunning moeten we één schakel, namelijk het daadwerkelijk bij elkaar brengen van de eicel en zaadcellen, in het buitenland laten doen. Daar mag dat wel. Bovendien is de vergunning volstrekt onnodig omdat de kwaliteit waaraan onze kliniek moet voldoen al via andere wetten wordt gegarandeerd.”
“Daarnaast wordt door die koerierskosten de behandeling zo kostbaar dat we er op moeten toeleggen met het geld dat we verdienen aan andere behandelingen. Dat kan zo niet doorgaan, de rek is er al bijna uit. Maar als dat gebeurt, dan kunnen die jaarlijkse 1.500 stellen nergens meer terecht. Of ze komen in handen van commerciële buitenlandse klinieken waar ze bedragen van rond de 10.000 euro moeten neertellen. Dat is voor normale stellen niet te verhapstukken”.
