Nederland 2: ‘Kwetsbaar begin – 5 jaar later’

In 2006 volgde filmmaker Rob Hof artsen, patientjes en hun ouders op de afdeling Neonatologie van het academisch ziekenhuis Maastricht. Op deze afdeling worden dagelijks zware en ingrijpende beslissingen genomen. Beslissingen over leven en dood van te vroeg geboren baby’s. Het ziekenhuis vraagt de ouders vijf jaar na het kwetsbare begin terug te komen om te kijken hoe het nu met die kinderen gaat.

Maandag 16, 23 en 30 januari 2012, 23.00 uur Ned 2.
De eerste serie Kwetsbaar beging  is hier terug te kijken. Via www.mumc.tv zijn ook de afleveringen van Kwetsbaar begin – 5 jaar later, na uitzending terug te bekijken.

24 weken
Elk jaar worden in Nederland 200.000 baby’s geboren. Vierduizend kinderen komen terecht in een van de tien ‘Neonatologische Intensive Care Units’ in ons land. Volgens het Nederlandse medische protocol uit 2005 is een kind levensvatbaar vanaf 25 weken zwangerschap. Pasgeborenen jonger dan 25 weken zouden als ze in leven worden gehouden een slechte kwaliteit van leven hebben.
In de afgelopen jaren heeft wetenschappelijk onderzoek echter aangetoond dat de ‘rijpheid’ van kinderen rond de 24 weken acceptabel is. Sinds anderhalf jaar wordt daarom in overleg met de ouders kinderen van 24 weken ook behandeld.

Aflevering 1 – Keuzes (16 januari)
Nigel wordt in 2006 geboren op een leeftijd van 25 weken en 2 dagen. Direct na de geboorte  komt hij terecht in een couveuse waar hij wordt beademd. Na een hersenbloeding krijgt hij een herseninfarct. Nigel heeft stuipen en de neonatologen voorspellen de ouders dat hun kind met grote waarschijnlijkheid zowel motorisch als geestelijk blijvend gehandicapt zal zijn. De ouders houden zielsveel van hun pasgeborene, maar willen geen zwaar gehandicapt kind. Onder hoge tijdsdruk overleggen artsen, verpleegkundigen en ouders over de beslissing om het leven van baby Nigel te beeindigen.
Staan de ouders 5 jaar later nog steeds achter hun ingrijpende keuze?

Aflevering 2 – Acceptatie (23 januari)
De moeder van Dyce (genoemd naar het Engelse woord voor dobbelsteen) ligt op de afdeling Verloskunde. Ze is 26 weken zwanger en heeft een zwangerschapsvergiftiging. Het kindje in de baarmoeder groeit niet meer. Als het kind uiteindelijk via een keizersnede ter wereld komt, wordt het onmiddellijk aan de kunstmatige beademing gelegd. De ouders van Dyce richten al hun hoop op het overleven van hun baby. De artsen zien het somber in als baby Luca geboren wordt met een zware hersenbloeding. Tijdens een gesprek over de toekomst van hun kind maken de ouders een onvoorwaardelijke keuze voor het leven van hun kind, ook als dit zwaar gehandicapt zal zijn. Het is vijf jaar later. Dyce is gezond, maar heeft een groeiachterstand. In gesprek met de neonatoloog geven de ouders aan dat ze geen medische behandelingen meer willen. Door de ervaringen met Dyce hebben ze besloten niet opnieuw zwanger te worden.

Aflevering 3 – Toekomst (30 januari)
De tweeling Mick en Yannick wordt na 25 weken met een gewicht van 630 en 650 gram via een keizersnede geboren. De moeder moet haar aandacht verdelen tussen de twee couveuses en durft de eerste dagen geen binding aan te gaan, omdat ze bang is om haar tweeling te verliezen. Donja wordt, 28 weken en 6 dagen oud, geboren met een zeer onregelmatige ademhaling. De neonatologen komen snel in actie. De ouders maken moeilijke momenten mee.
Vijf jaar later. Met Donja gaat het goed, maar haar ouders vinden dat ze in een eigen wereldje zit. Op weg naar school is ze heel treuzelend. Dan blijft ze stilstaan en kan ze volledig in zichzelf opgaan. De ouders van de tweeling Mick en Jannick hebben ‘hulp’ gemist vanuit het ziekenhuis met de problemen die ze als gezin ondervonden. Moeder zou graag willen dat hier vanuit het ziekenhuis meer aandacht aan besteed wordt.

Lange termijn gevolgen
Neonatoloog dr. Mark van der Hoeven van het academisch ziekenhuis Maastricht / Maastricht Universitair Medisch Centrum+ houdt zich bezig met de lange termijn gevolgen van een vroege geboorte. Jaren nadat de baby’tjes zijn ontslagen uit het ziekenhuis ziet hij te vroeg geboren kinderen met hun ouders terugkeren op de polikliniek. De ene keer is hij verheugd om te zien dat het kind volledig hersteld is van de lichamelijke trauma’s. De andere keer komen er vragen bij hem op. Hadden wij als artsen dit kind wel moeten behandelen? Wat hebben wij het kind en de ouders aangedaan? Volgens Van der Hoeven zijn dit de dilemma’s van deze jonge tak van de geneeskunde, waarin veel kan, maar veel ook niet.