Boksverbod bepleit
Guus Schrijvers, Oud-Hoogleraar Public Health & Gezondheidseconoom 04 september 2011 - 23:07
Array
De landen Zweden, Noorwegen, IJsland, Noord-Korea en Cuba verbieden sinds tientallen jaren het betaalde, professionele boksen. In ander landen hebben medici gepleit voor een boksverband. Want boksen leidt tot onnodig letsel en gezondheidsschade. Dat kan acuut letsel zijn zoals een knock-out of een gebroken neus. Dat kan ook een chronische aandoening zijn: een waggelende gang, spraakstoornissen en epileptische aanvallen. Bij 40tot 80% van de boksers ontstaat dementie, Parkinsonisme en andere chronische hersenaandoeningen. Neurologen spreken ook wel van “dementia pugalistica”. Al deze wijsheid heb ik uit het boek van Dick Swaab met de titel “Wij zijn het brein”, dat ik tijdens de vakantie las. Hij baseert zich vooral op een rapport van de Gezondheidsraad uit 2003. Swaab bepleit een verbod op professioneel boksen in Nederland. Hij noemt als extra-argument het eeuwenoude verbod in ons land om vrijwillig te duelleren om de eer, de vrouw of het geld. Tot zover dit bericht. Als Gemeenteraadslid te Utrecht (1973-1984) heb ik ooit ingestemd om bokswedstrijden toe te laten. Want je kunt het kwaad beter zichtbaar houden. Illegale bokswedstrijden in afgelegen loodsen zijn nog veel erger. Ik heb na mijn recente vakantie de Vereniging voor Sportgeneeskunde gevraagd, of zij voor zo’n verbod is. Die wil dat inderdaad. In haar richtlijnen voor sportartsen stelt de vereniging: de arts is zich ervan bewust dat die takken van sport waarbij het opzettelijk (tijdelijk) uitschakelen van vitale lichaamsfuncties van de tegenstander direct bijdraagt aan het sportieve resultaat, strijdig zijn met belangrijke medische en ethische beginselen, juist wanneer zulks ook als zodanig door de reglementen toegestaan wordt.
Guus Schrijvers (getrouwd met Els Zwaan, drie kinderen) werd op 24 juni 1949 geboren in Amsterdam als zesde kind in een katholiek onderwijzersgezin. Na het gymnasium B diploma behaald te hebben(1967) ging hij in Amsterdam economie studeren. Hij studeerde cum laude af (1973) bij prof. Wim Duisenberg op de na-oorlogse conjunctuurgolven en bij prof. Joop Hattinga Verschure op zelfzorgafdelingen in ziekenhuizen. In 1980 promoveerde hij in Maastricht op het onderwerp regionalisatie en financiering van de Engelse, Zweedse en Nederlandse gezondheidszorg. Een stelling uit zijn proefschrift werd zijn levensmotto: wie de kleine structuren niet eert, maakt de grote structuren verkeerd.
Hij promoveerde bij de grondlegger van de Nederlandse gezondheidseconomie prof. Lou Groot en bij genoemde Hattinga Verschure. Van 1974 -1984 was Schrijvers lid van de Gemeenteraad van Utrecht voor de Partij van de Arbeid. Hij ‘deed’ daar portefeuilles zoals Volksgezondheid, Welzijn, Cultuur en Financiën. Op 1 juni 1987 werd Schrijvers samen met prof. Joop van Londen hoogleraar Public Health bij de Medische Faculteit Utrecht. Dat betekende voor hem een switch van macro onderwerpen zoals de inrichting van het verzekeringsstelsel naar kleinschalige projecten zoals educatie van diabetespatiënten.
Uit een interview uit 1987 komt het citaat: ‘als de faculteit mij vraagt voor deze leerstoel, wil ik wat betekenen voor de faculteit. Dan geef ik de macro-onderwerpen op.’ Samen met Van Londen richtte hij zich in 1987 op innovaties in de thuiszorg en op ketenzorg bij chronische zieken. Later zou het die activiteiten onder de vlag disease management bundelen. Tien jaar kwam de belangstelling voor ketens in de spoedzorg erbij. Zijn kennis op dit terrein bundelde hij in het boek Moderne Patiëntenzorg in Nederland, dat hij in 2002 samen met de plaatsvervangend hoofdinspecteur drs. Nico Oudendijk voor de gezondheidszorg schreef.
Vanaf het eerste begin had het bevorderen van het onderwijs in de Sociale Geneeskunde en de Volksgezondheid zijn grote aandacht. Toen Van Londen en hij begonnen was er helemaal niets op dit terrein. Schrijvers: ‘Een grote triomf ervoer ik op 2 april 1994 toen na zeven jaar trekken en duwen de eerste medische studenten bij een GGD en een Arbodienst een verplicht co-schap Sociale Geneeskunde liepen.’
In 1999 kwam een nieuw curriculum voor de medische studenten tot stand. Tropenjaren volgden tot 2006 voor hem en zijn collega dr. Gerdien de Weert om alle uitbreidingen van het sociaal geneeskundige onderwijs bij te benen. Zijn collegestof bundelde hij in 1997 en na verschillende drukken in 2002 in het boek Een kathedraal van Zorg en in de Engelse variant daarvan Health and Health Care in the Netherlands.
Per 1 juli 2007 gaan de onderzoeksactiviteiten van Schrijvers over in de Unit Innovaties in de Zorg binnen het Julius Centrum, dat hij in 1996 met collega prof. Rick Grobbee oprichtte. Zijn aandacht blijft liggen bij Disease Management en Spoedzorg. Schrijvers: ‘Ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe die kleine structuren binnen Disease management en spoedzorg precies functioneren. Er is tegenwoordig ook veel uitwisseling met collega’s in Noord Amerika en elders in Europa. Dat verrijkt het inzicht in hoge mate. Elk land is op dit terrein een laboratorium voor een ander land..Voorlopig heb ik mijn handen vol aan de nieuwe Unit. Toch zou ik nog twee boeken willen schrijven.Het ene krijgt als titel, De gemoderniseerde kathedraal van zorg. Het tweede boek moet gaan over ondernemersschap en gelijke toegang tot de zorg. Beide zijn belangrijk maar o zo moeilijk te combineren. Hierbij zou ik de kennis van macro econoom weer kunnen gebruiken.’
Als oud hoogleraar Public Health en gezondheidseconoom bij het UMC Utrecht. geeft hij met zijn nieuwe boek ‘Zorginnovatie volgens het Cappuccinomodel.’ zijn visie hoe de gezondheidszorg eruit zou kunnen zien in een maatschappij met schaarste aan zorg. Het boek is bestemd voor het middenkader van zorgorganisaties. Naast schrijver van boeken en artikelen over de gezondheidszorg is Guus lid van enkele stuurgroepen en begeleidingscommissies en geef ik lezingen en workshops.
Guus Schrijvers is voor voordrachten, dagvoorzitterschappen, interviews en onderzoeksopdrachten te bereiken via [email protected] en telefonische via zijn secretaresse Annet Esser op telefoonnummer 030 250 9359.
De landen Zweden, Noorwegen, IJsland, Noord-Korea en Cuba verbieden sinds tientallen jaren het betaalde, professionele boksen. In ander landen hebben medici gepleit voor een boksverband. Want boksen leidt tot onnodig letsel en gezondheidsschade. Dat kan acuut letsel zijn zoals een knock-out of een gebroken neus. Dat kan ook een chronische aandoening zijn: een waggelende gang, spraakstoornissen en epileptische aanvallen. Bij 40tot 80% van de boksers ontstaat dementie, Parkinsonisme en andere chronische hersenaandoeningen. Neurologen spreken ook wel van “dementia pugalistica”. Al deze wijsheid heb ik uit het boek van Dick Swaab met de titel “Wij zijn het brein”, dat ik tijdens de vakantie las. Hij baseert zich vooral op een rapport van de Gezondheidsraad uit 2003. Swaab bepleit een verbod op professioneel boksen in Nederland. Hij noemt als extra-argument het eeuwenoude verbod in ons land om vrijwillig te duelleren om de eer, de vrouw of het geld. Tot zover dit bericht. Als Gemeenteraadslid te Utrecht (1973-1984) heb ik ooit ingestemd om bokswedstrijden toe te laten. Want je kunt het kwaad beter zichtbaar houden. Illegale bokswedstrijden in afgelegen loodsen zijn nog veel erger. Ik heb na mijn recente vakantie de Vereniging voor Sportgeneeskunde gevraagd, of zij voor zo’n verbod is. Die wil dat inderdaad. In haar richtlijnen voor sportartsen stelt de vereniging: de arts is zich ervan bewust dat die takken van sport waarbij het opzettelijk (tijdelijk) uitschakelen van vitale lichaamsfuncties van de tegenstander direct bijdraagt aan het sportieve resultaat, strijdig zijn met belangrijke medische en ethische beginselen, juist wanneer zulks ook als zodanig door de reglementen toegestaan wordt.