EPD Storing

ZorgImpacts Nieuwsblad, 22 augustus 2011
Van onze verslaggever
Door een storing in het landelijk netwerk, met name van grotere koepelorganisaties, is de communicatie van het EPD tot stilstand gekomen. Naar nu verluidt worden er door betrokken verschillende interfaces gebruikt, waardoor de data niet goed in informatie worden omgezet. Door de vele verschillende berichten is bij het te perse gaan dezes nog niet duidelijk waar de echte oorzaak ligt. Wel duidelijk is, dat door het ontbreken van eenduidigheid onbekend blijft waarom het EPD eruit ligt. Navraag bij betrokken koepels en organisaties levert geen verdere helderheid op. Patienten en professionals verkeren in onzekerheid. In de Kamer worden vragen gesteld.

Cultureel narcisme rond het EPD
Het boeiende is, dat “het EPD”,  met name over communicatie gaat. Het omzetten van gegevens in heldere informatie voor patienten en professionals. Zodat op basis van die eenduidige, en vooral kloppende, informatie, alle patienten in Nederland bij ziekte in ieder geval goed geïnformeerd ziek zijn. En hun behandelaars goed geïnformeerd behandelen. Het liefst allemaal vóor het overlijden.

Niet onbekend is, dat communicatie het sleutelwoord is in het slagen of mislukken van plannen. Zeker als het nog plannen zijn. En communicatie is niet alleen juist informeren, maar ook niet zwijgen als praten geboden is. En geen halve informatie leveren. En als dat per ongeluk gebeurt , het goede alsnog  communiceren. En als je “samen” plannen hebt, allemaal hetzelfde zeggen. Dat weet bijna iedereen.  Bijna. Sommigen, die daarna immer het veld ruimen, snappen dat niet, en beginnen dan met jokken. Voorbeelden te over van (zorg)managers die daar nog onlangs over struikelden.  Organisaties komen daar vaak beter mee weg. Een organisatie stuur je niet weg, nog niet tenminste. Dat je plannen voorbereidt in een zekere vertrouwelijkheid is (meestal) begrijpelijk. Maar de dag van presentatie moet de helderheid én het geweldige er vanaf knallen. Desnoods iedereen een gratis pen. Een EPD-pen, hier dan.

Naast die communicatie is natuurlijk ook belangrijk, dat je met een góed plan komt. Niet altijd overigens, er zijn genoeg slechte plannen die de eindstreep halen.  Maar als we even aannemen dat een goed plan belangrijk is, moet je de geschiedenis, de politieke opvattingen, de bewegingen in het “maatschappelijke middenveld”, en de bekende “kritische succes factoren” kennen. Sterk-zwak analyses, dat soort dingen.

En de rugdekking. Meestal is het toch wel handig dat “stake-holders” al geïnformeerd zijn, en beter, hun instemming al verkregen is, door goede informatie en informeel  lobby-werk. Zo gaat dat.

Het is verbijsterend, dat de informatie, die nu het land in gaat rond het EPD (dat is meteen vraag één : gaat het over het EPD?) eigenlijk alleen maar verwarring oplevert.  En niemand die het even goed uitlegt. Waar gaat het nu over? Over een EPD-light zoals een collega het mooi noemt? Of alleen over een regionaal patientendossier, waarbij een landelijke infrastructuur (tussen de regels moet je dan begrijpen: het LSP) wordt ingezet, omdat die er toch nog is? Moet iemand, of iemanden dat niet even uitleggen, of geven zij ons, de lezers en becommuniceerden, de schuld? Zijn wij te dom? En wie doen er nu mee? Wat koepels worden genoemd, het NICTIZ zwijgt in alle talen, en er wordt net gedaan of het NICTIZ van niets weet, en nog moet kijken of ze het wat vinden. Of heeft het NICTIZ toch een eigen plan? Het lijkt een soort Libisch slagveld in de eindfase, waarbij niemand meer weet wie nu de kar nog trekt of de baas is.

En dan het “goede” van het plan, dat we eigenlijk niet eens kennen. Blijkt dat het CBP (oud nieuws, is al jaren de wet) zegt, dat alle patienten wel eerst moeten goedkeuren of ze wel/niet in een electronische data-omgeving willen worden opgenomen. Hier kruipen deels geheime deelnemers als het NICTIZ even uit hun schulp. Want dát kan niet, alle patienten om toestemming vragen. Te duur. Ze bedoelen : daar heeft niemand aan gedacht, staat niet in het businessplan en is de schuld van het CPB dat dat nu allemaal te duur gaat worden. Wat was ook al weer de aanleiding van de ondergang van het EPD in het parlement? Met name die patientenrechten. Oeps, sorry, vergeten.

De  inmiddels historisch al normale arrogantie bij plannenmakers en beslissers-to-be rond het EPD laat zich op nieuw zien. Wij bedenken het, en dan is het goed, en verder geen gedoe. Al zeker niet zoets als instemming van patienten vragen.

Maar het is erger geworden. Arrogantie is omgeslagen in narcisme. Blindheid voor de omgeving, alleen zicht op het eigen gelijk, en bij kritiek is de ander de ongelijke, en vooral ook dom.

De EPD storing, die nu actueel is, en die niet wordt opgeheven, duidt op een inmiddels cultureel ingebed narcisme, naar vermoeden met name bij NICTIZ en andere direct betrokkenen. En dat is ernstig.

Het moet nu, jammer – want een bestaande infra benutten was best handig geweest, maar over zijn. Het NICTIZ-EPD-deel wordt al langer dan bedoeld doorbetaald en zo  door de patient in de lucht gehouden. Het NICTIZ  leunend tegen de warme muur van overheidssubsidie.

Het Nationaal Historisch Museum is ook opgeheven. Het kan dus wel. Doe dat ook maar met het NICTIZ, het EPD of hoe het ook heet en het LSP, ook al noemen we dat een Servicepunt of zo. Weg ermee. Begraven en er 10 jaar niet aan denken. Dan mag een nieuwe generatie opnieuw beginnen.

Hildebrand van Weerd, 23 augustus 2011,

ZorgImpact

van Weerd