“Wijkverpleegkundigen; in een lederen jas op de Solex door weer en wind”
Array
Hoe was het ook al weer?
In de jaren zestig startte de ontmanteling van de 1450 Nederlandse kruisverenigingen en hun wijkverpleegkundigen; in een lederen jas op de Solex door weer en wind was het beeld wat daarbij hoorde. Rond 1980 werd door de oprukkende ontzuiling dit getal teruggebracht tot ruim 200. Hetzelfde fenomeen deed zich voor in de gezinsverzorging, zoals dat toen heette.
Inmiddels zijn de meeste kruisverenigingen gefuseerd met gezinszorginstellingen en opereert men nu onder de noemer thuiszorg, ook wel reguliere thuiszorg genoemd. De ondernemingen die niet uit de kruisverenigingen voortkomen, noemen zich ter onderscheiding particuliere thuiszorg. Al deze organisaties houden zich bezig met de thuisverpleging en -verzorging van chronisch of langdurig zieken. Het gaat hierbij dus niet over de huishoudelijke hulpen maar om zorgverleners.
Thuiszorg wordt (nu nog) gefinancierd vanuit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ), de langdurige zorg. Hieronder vallen bijvoorbeeld gehandicaptenzorg en thuisverpleging. In 2009 kostte de AWBZ 22 miljard euro. Iedere werknemer betaalt mee aan de AWBZ, gemiddeld zo’n Euro 300,= per maand.
20% zal op de totale zorg moeten worden bezuinigd, zo’n 11 miljard. 40% daarvan, ruim 4 miljard, moet worden gekort op de AWBZ.
Tijd is geld
Een praktijkvoorbeeld: voor steunkousen aantrekken staat 10 minuten, inclusief reistijd. Dat gaat zo. Verzorger komt binnen bij de client, jas uit (of maar beter aanhouden in verband met de snelheid?), eerst inloggen met de barcodepen over de barcodesticker in de gang, steunkousen aantrekken (even meewerken!), rapport schrijven (“zorg volgens planâ€), paraaf zetten, uitloggen met barcodepen en snel naar de volgende client. Moet kunnen. Mits er geen ‘bijkomende problemen’ worden aangetroffen. Dan worden die 10 minuten overschreden en zal de verzorger-in-loondienst in arren moede besluiten om (een deel van) zijn/haar lunchpauze door te werken. Als dit vaak voorkomt levert dit gegarandeerd een gesprek op met de manager en stress (en dus ziekteverzuim)
Ander voorbeeld: Een licht dementerende oude vrouw is gevallen en heeft haar heup gebroken. Aan haar noodoproep via persoonsalarmering om de hals wordt door de 24-uur thuiszorgorganisatie geen gehoor gegeven. Die organisatie heeft een lijst van sleutelhouders: o.a. de buren op 5 meter afstand. Het noodbericht komt uiteindelijk terecht bij de politie en GG&GD. Zij wordt daarop midden in de nacht door politie en brandweer uit haar flat bevrijd. Deur geforceerd, vrouw afgevoerd naar ziekenhuis. Zij is nooit meer terugkomen in haar woning.
Nog een voorbeeld: niet meer in staat om te koken? Maak gebruik van de vele tafeltje-dekje mogelijkheden. Probleem is alleen dat het te veel tijd en geld kost om naar 5-hoog te komen met de lift. De client moet die grote doos beneden op straatniveau in ontvangst nemen. Slecht ter been? Jammer dan.
Woorden als onkunde en liefdeloosheid doemen hierbij op.
Wat staat ons nog te wachten?
Ouderen leven steeds langer en de eerste lichting babyboomers wordt/is dit jaar 65 jaar. Deze laatste groep zal de komende 20-30 jaar een flink beroep gaan doen op de thuiszorg; ouderenzorg, nachtzorg, terminale zorg en palliatieve zorg, want niet veel mensen zullen de zorg in een verzorgings- of verpleeghuis willen ontvangen. De zorg moet dus goedkoper worden om deze (tijdelijke) piek op te vangen, maar zeker ook menselijker. Van een goed thuiszorgsysteem met zal iedereen nu en in de toekomst profiteren, een goede investering dus.
De babyboomers kijken met ontzetting naar hun bejaarde ouders thuis of in verzorging-/verpleeghuizen. Staat mij dat straks ook te wachten is de vraag. Is deze collectieve angst voor de toekomst misschien zelfs debet geweest aan de enorme grote toeloop op de website voor het burgerinitiatief Uit Vrije Wil?
