De achteruitkijkspiegel
Array
Komt er nu wel of geen EPD, is de “strijd” verloren ? Nictiz en VWS hebben niet de gemakkelijkste weg gekozen om een landelijke voorziening op te zetten. Zeker nu, is achteromkijkend goed te zien waar en waarom het er (nog) niet is. De noodzakelijke stappen moesten worden gezet, en tijdens de wedstrijd werden de regels -zelfs meermaals- veranderd.
Nadat “de sector” jarenlang, deels terecht, argumenten (techniek, privacy, geld) opgeworpen heeft welke door VWS en NICTIZ van antwoord voorzien en verwerkt moesten worden, lijkt het er nu eindelijk van te gaan komen.Â
Juist nu -met de haven in zicht- komen argumenten welke over 2 jaar weer vergeten zijn maar wel de bal nu weer stil dreigen te gaan liggen.
Deze situatie vraagt niet voor geld, vraagt niet voor techniek maar wel voor leiderschap. Het lijkt er op dat Klink die ook in dit dossier toont. Ik zou het van harte hopen, het moet nu eens gedaan zijn. Op feesten en partijen kijken mensen je vragend aan als je trots verteld dat we in de zorg gegevens van de patient met elkaar GAAN delen. Geef ze eens ongelijk : het is 2008, we hebben mensen op de maan gezet ! Het bedrijfsleven doet het ons al jaren voor.
Vandaag nog hebben wij in een discussie met zorgbestuurders wederom twee dingen als absolute prioriteit mee gekregen wat altijd en overal als noodzakelijk wordt beschreven : een goede waarborg voor de privacy; veilig communiceren. Maar ook de mogelijkheid om in een acute situatie snel, automatisch adequate gegevens over te kunnen dragen (bij voorkeur voor aankomst van de patient) wordt hierbij als uiterst belangrijk aangemerkt.
Dit vraagt nu eenmaal voor regie van overheidswege maar dus ook voor daadkracht en doorzettingskracht van de Minister. Anders wordt het allemaal een beetje WildWest.
Sta ik dan geheel achter de gevolgde lijn ?Â
Google en Microsoft (en de anderen die zich aan het warmlopen zijn) kunnen een zeer welkome aanvulling zijn, ook om het huidige proces te stimuleren en te prikkelen. Maar het kan niet zo zijn dat deze systemen zich kunnen onttrekken aan de afgesproken beveiligingsafspraken. Het is toch ondenkbaar dat een deel van de informatie niet ontsloten kan worden in bijvoorbeeld een acute situatie, waarbij er tussen bijvoorbeeld ambulance en ziekenhuis uitwisseling noodzakelijk is, omdat deze in een ander systeem zit. Zeker moeten we zorgen dat ook PHR’s hun plek krijgen in onze informatievoorzieningen.
Ik ben zeer overtuigd van de patientenkracht welke aan het ontstaan is en de gewijzigde informatiegraad van de patient en zijn omgeving. We staan ook in die zin voor een grote uitdaging om hier de juiste “tone-of-voice” te vinden. Het vraagt een andere attitude.
En natuurlijk zijn er inmiddels betere systemen, snellere interfaces en duizenden mogelijkheden bij gekomen. Desondanks heb ik liever NU veilige communicatie en uitwisseling dan STRAKS misschien een State-of-the-art systeem. Het risico dat we namelijk alle discussies over gaan doen loert namelijk om de hoek. Laten we NU gaan starten en vervolgens uitbouwen en verbeteren. Het gaat er ook om dat we het werk van de professional ondersteunen waardoor deze weer meer tijd krijgt voor de patient zelf.
We zijn in de zorg gewend om werkende weg de zorg te verbeteren; let’s go back to work.
