Utrechtse Serieverkrachter

De Utrechtse serieverkrachter was eerder actief in de periode augustus 1995 tot en met februari 1996. De man pleegde 6 verkrachtingen en deed 12 pogingen daartoe. Ondanks de publiciteit en het grootschalig politieonderzoek is de man nooit gepakt. Hij verkrachtte op woensdag 24 oktober 2001 een meisje uit Bilthoven. Uit DNA onderzoek is vast komen te staan, dat het om dezelfde dader gaat. Ook bij een beroving van een vrouw, twee dagen voor de verkrachting, gaat de politie ervan uit dat het om dezelfde man gaat. En er is natuurlijk een huisarts in Nederland die hem moet kennen. Sterker nog, een huisarts moet deze man als patient in de praktijk hebben. Er zijn sterke aanwijzingen dat de man in Culemborg woont of woonde. Een zorgverleenster is ooit door hem bedreigd en heeft hem herkend maar durfde geen aangifte te doen.

Profiel: de Utrechtse serieverkrachter – uitzending 18 mei 2005

Windows media smalband
Windows media breedband
Real media smalband
Real media breedband

26 september 1995. Een jonge vrouw fietst op de Archimedislaan in Utrecht. Het is avond, het schemert. Plotseling komt er een man naast de vrouw fietsen. Hij rijdt haar klem en dwingt haar af te stappen. De man trekt de vrouw de struiken in. En verkracht haar.   De Utrechtse Serieverkrachter. Deze zomer tien jaar geleden sloeg hij voor het eerst toe. Drie-en-een-half jaar terug vergreep hij zich volgens de politie voor het laatst. Aan een zestien jarig meisje. Maar hij is nog steeds niet opgepakt. Speurtocht naar het profiel van een mysterieuze dader.

Serieverkrachters lijken zo gewoon
Hij is tussen de 25 en 40 jaar, is een beetje dik, heeft een bol gezicht en spreekt met een licht Utrechts accent. Vroeger reed hij op een fiets, nu op een scooter, maar dat is ook het enige verschil. De Utrechtse serieverkrachter is na vijf jaar weer actief geworden. En opnieuw nadert hij zijn slachtoffers van achteren, dreigt hij ze met een mes en neemt ze mee het bos in. Zijn laatste slachtoffer, een 16-jarig meisje uit Bilthoven, werd vastgebonden aan een boom, haar mond werd met tape dichtgeplakt en ze werd meerdere keren verkracht. Pas uren later is ze gevonden.

In 1995 en 1996 heeft de ‘vadsige fietser’ zoals zijn bijnaam luidt, zes vrouwen verkracht en 12 pogingen daartoe gedaan. Hij opereerde steeds in Utrecht of omgeving. De politie heeft met man en macht gezocht naar de dader, wiens DNA-profiel bekend is. Maar in mei van dit jaar moest de politie erkennen dat hij onvindbaar was. Van 1750 mannen was toen het alibi nagetrokken, van 119 mannen was op vrijwillige basis DNA-materiaal vergeleken. Vrouwelijke agenten werden ingezet als ‘lokvogels’, het hielp allemaal niet. Het onderzoek heeft 10 miljoen gulden gekost.

De politie pakt de zaak nu opnieuw groot aan, er is een team van 75 rechercheurs gevormd. Een politiewoordvoerder omschreef de man als ,,iemand die constant in herhaling valt en niet te stoppen is.” Maar waarom heeft hij dan vijf jaar lang niets gedaan?

Trouwens tussen de eerste reeks zedenmisdrijven in 1995 en de tweede in 1996 zat bijna een jaar. Heeft hij in de gevangenis gezeten of in een inrichting of heeft een ernstige ziekte doorlopen, werkte hij in het buitenland, had hij in de ‘stille’ jaren een relatie of een kind waar hij voor moest zorgen? Daar richt zich het onderzoek in eerste instantie op. De politie heeft veel details vrijgegeven in de hoop dat de dader gepakt gaat worden. Uit die details blijkt ook dat hij zijn pogingen goed voorbereid. Zo heeft de verkrachter afrasteringen doorgeknipt om een vluchtweg te hebben.

Het gedrag van de Utrechtse serieverkrachter was steeds hetzelfde. Eerst dreigt hij en scheldt hij vrouwen uit voor ‘bitch’. Na de verkrachting doet hij aardig en biedt zelfs excuses aan. Dit past bij het beeld van iemand die zichzelf onaantrekkelijk vindt of onaantrekkelijk is, maar die denkt dat vrouwen hem na de verkrachting wel zien zitten.

Het psychologische daderprofiel van de verkrachter ziet er volgens deskundigen verder als volgt uit. Hij is een zogenaamde ‘controleverkrachter’, geen ‘haatverkrachter’. Dat wil zeggen: hij wil macht over vrouwen uitoefenen, hij handelt uit machtswellust en niet uit woede. Daarom vermoordt hij ze niet. De dader zou verder een eenzame man zijn, die op zichzelf woont of bij zijn ouders. Hij zou teleurgesteld zijn in het leven en zijn onvrede seksueel afreageren.

Wat de opsporing van zulke mensen zo bemoeilijkt is dat ze in het dagelijkse leven zo gewoon zijn. Ze hebben niets van ‘vieze mannetjes’, integendeel je verdenkt ze helemaal niet. ‘Die? Nee, die doet nog geen vlieg kwaad, die is juist heel aardig’.

In Frankrijk is dit jaar Guy Georges tot levenslang veroordeeld omdat hij zeven jonge vrouwen had verkracht en vermoord. Guy Georges was bevriend met een psychiater die geen flauw benul had met wat voor een psychopaat hij omging. Toen de psychiater hem in de gevangenis bezocht – hij dacht dat Georges voor diefstal vastzat – schold Georges op de verkrachters met wie hij samen in een cel zat. Stel je voor, hij samen met verkrachters in één vertrek! Zijn vroegere advocaat: ,,Je kunt met hem over sport praten, over het weer, over meisjes. Als je hem ziet is hij bijna sympathiek, hij komt overdonderend gewoon over.”

Deze ‘bijna sympathieke’ man sneed zijn slachtoffers de keel door. Dat deed hij op elfjarige leeftijd trouwens al met hazen en konijnen. En dat is een gegeven waar de politie tegenwoordig ook op let bij het opsporen van verkrachters en moordenaars. Uit veel, vooral Amerikaanse studies blijkt namelijk dat seriemoordenaars en serieverkrachters als kind dieren mishandelden. Natuurlijk, niet ieder kind dat een kikker vangt en vervolgens opblaast is een potentiele crimineel, maar geweld tegen dieren kan wijzen op een sadistische inslag.

Dat geldt ook voor volwassenen. Je hoeft geen deskundige te zijn om te denken dat iemand die pony’s en paarden mishandelt door ze een stok in anus en schede te steken, ook in staat is tot gruwelijke dingen tegenover mensen.

Die woensdag, rond 19.00 uur, fietste een 16-jarig meisje over de Kees Boekelaan in Bilthoven naar huis. Plotseling kwam een man op een scooter naast haar rijden. Hij zei dat ze moest stoppen en bedreigde haar met een mes. Eerst vroeg hij om geld, maar toen zei hij dat zij af moest stappen en achter op de scooter moest gaan zitten. Het meisje liet haar fiets en rode tas staan en ging achterop zitten. De man reed weg in de richting van de Gezichtslaan, draaide om en reed, tegenover de sportvelden, het bos Heidepark in. Na ongeveer een kwartier stopten ze. De man bond het meisje vast aan een boom, plakte haar mond dicht met tape en verkrachtte haar meerdere malen. De man liet haar vastgebonden aan de boom achter. Het moet dan rond 20.00 geweest zijn. Ondertussen waren de fiets en de tas van het meisje op de Kees Boekenlaan gevonden. Er werd groot alarm geslagen en de zoektocht begon. Pas om 00.20 uur die nacht werd ze gevonden.

Het kan zijn dat de man het meisje niet heeft opgewacht op het Kees Boekelaan, maar haar heeft gevolgd op weg naar huis. Onderweg heeft ze bij een snackbar een patatje gekocht. Daarna is ze langs de Iepenlaan en de Acacialaan gefietst en bij de Plusmarkt linksaf gegaan. Vervolgens is ze door de Vlinderbuurt naar de Kees Boekelaan gefietst.

Beroving
Maandag 22 oktober, rond 20.45 uur, fietste een vrouw over de Laan van Kovelswade in Utrecht. Vlak voor de splitsing met de Koningsweg, kwam een man op een scooter naast haar rijden. Hij zei dat ze achterop moest springen, anders zou hij haar steken. Toen ze achterop zat, vroeg hij of ze geld had en reed met haar weg. Ter hoogte van de Mereveldseweg reed de man linksaf het voetpad van het bos op. Hij kende de weg goed, want ondanks dat het donker was, reed hij vrij hard. Toen hij even stopte sprong de vrouw van de scooter en rende terug naar de Koningsweg. Daar wist ze een auto aan te houden en zo te vluchten.

Werkwijze
De dader ging op dezelfde manier te werk als 6 jaar geleden. Hij zocht zijn slachtoffers altijd in de avonduren als het donker was of donker werd en meestal op donkere, slecht verlichte of onverlichte fietspaden. Hij benaderde ze van achter, dwong ze tot stoppen en gebruikte daarbij een mes. Eerst vroeg de man om geld, maar dwong de vrouwen dan achter op de scooter te gaan zitten. Vervolgens reed hij naar een afgelegen bosrijke omgeving. Het enige verschil met vroeger is, dat hij nu op een scooter rijdt en destijds op een fiets.

Signalement

* blanke man;
* 1.75-1.80 mtr lang;
* leeftijd 25-40jaar;
* gezet postuur en
* spreekt normaal Nederlands met mogelijk een Utrechts accent;
* droeg een donkergekleurde jas;
* reed op een zwarte of donkergekleurde scooter, klein model met buddyzit, een schuine voorkant en een doorlopend plateau voor de voeten;
* droeg een zwarte integraalhelm met drie grijze letters achterop; de letters zijn opgebouwd uit horizontale streepjes; één van de letters moet een H zijn.

Afkomst
Om een aantal redenen vermoedt de politie dat de dader uit Utrecht komt of ten tijde van de verkrachtingen in nabijheid van de uithof woonde. Ten eerste dat mogelijk Utrechtse accent en daarnaast omdat hij nu wéér actief is in het groene gebied ten oosten/zuid-oosten van Utrecht. Dit is het gebied tussen Utrecht, Groenekan, Zeist, De Bilt en Bunnik. De politie heeft de overtuiging dat hij in deze omgeving en het groengebied goed bekend is.

Tips n.a.v. extra uitzending
Het AVRO televisieprogramma Opsporing Verzocht besteedde woensdag 7 november in een extra uitzending aandacht aan de heropening van het onderzoek. Samen met de overige publiciteit zijn er tot nu toe 1.500 tips, waaronder 450 bruikbare, binnengekomen. De politie is nog met veel van de tips bezig, maar de gouden tip zat er nog niet tussen.

Tape
De tape die de dader woensdag 24 oktober heeft gebruikt, om de mond van zijn slachtoffer af te plakken, is z.g. duct-tape, merk Polyken, 38 cm breed en zit per 50 meter op een rol. Het speciale is de zwarte, klevende, achterkant. Daar zit namelijk zwarte UV-bestendige lijm op. Deze rollen worden door de firma Stokvis in Alblasserdam vanuit Amerika geïmporteerd. De tape is sinds 1995 alleen aan Carglass in Nederland geleverd en dit jaar is er ook een kleine partij aan topsport centrum De Kuip in Rotterdam geleverd.

Uit onderzoek is gebleken dat de tape regelmatig door werknemers mee naar huis wordt genomen en dan wordt weggegeven. Ook wordt het wel eens aan klanten van Carglass meegegeven.

Tie-wraps
De handen van de slachtoffers werden ook vastgebonden. Daarvoor gebruikte de man kabel- of bundelbinders, ook vaak tie-wraps genoemd. Deze zijn wit en vermoedelijk gemaakt in Taiwan. Het specifieke aan deze binders is de afmeting van 310 mm lang en 4,8 mm breed. De lengte van 310 mm is in Nederland nog niet gevonden.

Uw tip
Anonieme tiplijn: tel. 0800-7000 (gratis). Algemeen toegangsnummer politie: 0900-8844 (lokaal tarief).

Redactie MedicalFacts